Avontuur op het dak van de wereld

Tashi Delle!!!

Na twee weken is het tijd om te stilte vanaf mijn kant weer te verbreken en mijn belevenissen in Tibet met jullie te delen. Maar allereerst wat verjaardagsgroeten. Oma: nogmaals van harte gefeliciteerd met uw 85ste verjaardag!!! Jammer dat het telefoongesprek gisteren niet helemaal goed ging. Maar ik vond het fijn om uw stem weer gehoord te hebben. Ik hoorde van mama dat u een leuke verjaardag hebt gehad. Ik had er graag bij willen zijn, maar dat maak ik volgend jaar weer goed. Plientje: ook jij nogmaals gefeliciteerd!!! Ik hoop dat het vrijdag een leuk feestje wordt;)

Dan nu Tibet. Twee weken geleden, dinsdag 8 november, zijn Jelmer Marieke en ik vroeg in de ochtend vertrokken naar Tibet. We hadden nog twee reisgenoten, Masa - een Japanse jongen en Stanly - een Poolse man. Bij de grens verliep alles in principe soepel. Na wat papierwerk invullen en een chemische behandeling van onze tassen mochten we verder. Alleen ik ben nog nooit zo onhandig een grens over gegaan. We moesten namelijk van auto veranderen, aan de andere kant van de grens stond een landcruiser op ons te wachten. Maar dit hield in dat we onze bagage zelf mee moesten sjouwen, inclusief de 12 liter water die we per persoon hadden meegenomen, hmmm...

Deze eerste dag zouden we al stijgen naar een hoogte van 3600 meter en om hoogteziekte te voorkomen moet je heel veel water drinken. De lucht is namelijk heel ijl en droog waardoor je ongemerkt veel vocht verliest. Daarom moet je ongeveer drie liter per dag drinken, in ieder geval de eerste dagen, om niet ziek te worden. Daarnaast zijn we preventief aan de diamox gegaan. De dosering was een beetje gokken. Van Marja had ik gehoord dat je om de dag een pil moet nemen, dus dat heb ik maar aangehouden. Een gebruiksaanwijzing zat niet bij de pillen toen we ze kochten. Maar aangezien diamox officieel een medicijn is tegen hart en vaat ziekten hadden we toch niks aan de bijsluiter gehad. Gelukkig hebben we geen van allen last gekregen van de hoogte, dus het zal wel geholpen hebben allemaal.

Ik zal proberen kort te beschrijven wat we allemaal gedaan hebben, want ik wil het voor jullie wel leuk houden ;)

De eerste dag zijn we naar Nyalam gereden. Dit was niet echt een bijzonder plaatsje, dus daar hebben we alleen geslapen. Wel ben ik daar de eerste Tibetaanse wc tegengekomen die een nominatie voor meest ranzige wc ter wereld verdiende (toen wist ik nog niet dat we nog vele van dat soort tegen zouden komen).

Dag twee zijn we naar Lhatse gereden. Onderweg heb ik overduidelijk en onmiskenbaar de Mount Everst gezien!!! Je weet wel, de hoogste berg ter wereld. Daarnaast zijn we een aantal passen over gegaan, van boven de 5000 meter, jawel, en wederom heb ik het overleefd. Het landschap en de vergezichten waren echt prachtig. Een strak blauwe lucht, bergen bedekt met sneeuw… de foto’s spreken voor zich. Maar het was koud!!! Niet te geloven.

De derde dag zijn we naar Shigatse (of Xigatse, wordt op meerdere manieren geschreven) gereden. Toen Marieke en ik de hotelkamer zagen maakten we een vreugde dansje: we hadden een badkamer met een douche op de kamer, joehoe!!! Dat stromend warm water al een luxe kan zijn… ach je past je snel aan. ‘s Middags hadden we de tijd om het stadje te verkennen. Op straat zagen we veel mensen spelletjes spelen en thee drinken. Dat zag er erg gezellig uit. De Tibetanen zijn zo’n leuk volk. Ze zijn alleen maar aan het gelachen en ze zien er zo mooi uit in hun bijzondere klederdracht. En de vrouwen hebben echt kunstwerken van hun haar gemaakt.

De volgende dag hebben we ’s ochtends het Tashilumpo Monastery bezocht. Dit is het klooster waar de Panchen Lama normaal gesproken zetelt. De Panchen Lama is na de Dalai Lama de belangrijkste geestelijke van Tibet. Nadat de 10de Panchen Lama was overleden, is een nieuwe aangewezen, namelijk zijn reïncarnatie. Op dat moment was hij nog een klein jongetje. Momenteel zit dit ventje echter gevangen in Beijing, waar hij een Chinees gezinde opvoeding krijgt. Vandaar dat de Tibetanen weinig hoop en vertouwen hebben in deze 11de Panchen Lama. Het klooster was erg indrukwekkend. Er stond onder andere een mega Boeddha van 26 meter hoog. Helaas mag je binnen geen foto’s nemen.
Deze dag vervolgde de reis naar Gyantse. In de 15de eeuw diende dit stadje als de hoofdstad van een klein koninkrijk. Diezelfde middag zijn we de Zhashenlunbu Tempel gaan bezichtigen. De tempel is in 1447 opgericht door de allereerste Dalai Lama en dat maakt deze tempel zo bijzonder. Ik was zelf erg onder de indruk van de Stupa met z’n prachtige kleurencombinaties. In deze tempel had ik nog een leuke ervaring. Er stond ineens een oude vrouw naast me, zomaar uit het niets, waardoor ik enigszins verbaasd was. Ze keek me lachend aan en liet vervolgens haar tong zien. Dit deed ze om te laten zien dat ze geen kwade intenties had. Tibetanen geloven namelijk dat de duivel in het lichaam van oudere mensen kan kruipen. Deze is dan te herkennen aan z’n groene tong. Daarom steken ouderen vaak hun tong uit, als wijze van begroeting, om te demonstreren dat ze geen duivel zijn. Als je zoiets leest in een boekje, is het moeilijk te geloven. Maar het gebeurt dus echt!

De vijfde dag zijn we van Gyantse naar Lhasa gereden, de hoofdstad van Tibet. We wisten niet wat we meemaakten. Wat een moderne stad is dat!!! Een enorme cultuurshock nadat we zo lang in Nepal waren geweest. Dat is trouwens wel grappig, mijn hele referentiekader is nu ingesteld op Nepal. Als ik dus iets koop in Tibet met de Chinese Yuan, dan reken ik om naar Rupees in plaats van naar Euro’s. Maar goed, Lhasa. Het is een indrukwekkende stad, maar wel heel erg Chinees opgezet. Ze hebben complete Tibetaanse woonwijken platgegooid om brede straten te kunnen maken en moderne Chinese gebouwen te kunnen plaatsen. Maar voor mij blijft de Yokhang Tempel en het Potala Palace het gezicht van de stad.

Zondag en maandag (dag zes en zeven) hoorden nog bij ons programma en die dagen hebben we de Yokhang Tempel, het Sera Monastery, het Potala Palace en het Norbulinka bezocht. Dat zegt jullie natuurlijk helemaal niks. Maar goed, het Potala is het paleis van de Dalai Lama en is daarom een belangrijk pelgrimsoord. Daarnaast is het het meest karakteristieke gebouw van Tibet. Het Norbulinka is het zomerpaleis van de Dalai Lama, waar vanuit hij in 1959 is gevlucht om aan de onderdrukking van de Chinezen te ontsnappen. Sindsdien woont hij in Dharamsala, India.

Dinsdag zijn we naar het Tibet museum geweest. Het is echt ongelooflijk hoe die Chinezen de “werkelijkheid” verdraaien. Wat de werkelijkheid is weet je natuurlijk nooit, want zelfs een wetenschap als geschiedenis is onderhevig aan subjectiviteit en dat werd deze dag maar weer eens extra duidelijk. Zo sprak men van ‘the peacefull liberation of Tibet’. Maar bevrijding? Van wie dan? En vredig? Hier vergaten ze even te vermelden dat er twee miljoen Tibetanen zijn vermoord. De rest van de dag zijn we wezen shoppen op de marktjes en hebben we lekkere nootjes gegeten in het park. Je moet tenslotte ook aan je rust denken.

Woensdag begon ons volgende avontuur en zijn we op weg gegaan naar Samye. We waren tot onze frustratie tot de conclusie gekomen dat je in Tibet niet kunt reizen zonder het huren van een jeep, chauffeur én gids. Dit maakt het reizen behoorlijk duur. Het liefst hadden we een local bus genomen, maar dat kan dus niet. Maar goed, in Samye staat het alleroudste klooster van Tibet en is dus heel bijzonder. Onze nieuwe gids sprak beduidend beter Engels, dus nu begon ik eindelijk iets meer van dat Noordelijke Boeddhisme te begrijpen.

De volgende dag zijn we een kleine trekking gaan doen naar de Shompa Caves. Het pad liep alleen belachelijk stijl omhoog. Doordat we nog steeds op een enorme hoogte zaten, ben je na een paar stappen al heftig aan het ademhalen en schiet je hartslag omhoog. Maar we hebben het gered. In de grot leefde een monnik, die de grot – een heilige plek – onderhield en daar wil blijven wonen tot hij sterft. In de grot was een Boeddha afbeelding te zien die, zoals wel vaker voorkomt hier, niet door de mens gemaakt is maar vanuit de natuur is ontstaan. Maar ja, zo heeft ieder geloof zijn wonderen en mysterious ways.

Vrijdag zijn we naar Tsedang gereden, waar we het Yumbu Lhakang hebben bezocht. Dit kasteel is in de tweede eeuw b.c. gebouwd door de eerste Tibetaanse Koning. Vervolgens zijn we nog naar de Traduk Tempel geweest, maar toen had ik het eigelijk wel een beetje gehad met al die tempels, kloosters en Boeddha beelden. Dus!
Op de terugweg naar Lhasa werden we gebeld door Soo en Becks. Zij hadden ons briefje gevonden op één van de prikborden in de stad. Wij waren namelijk op zoek naar medereizigers naar de Nepali Border om een jeep te kunnen delen. Dat scheelt behoorlijk in de centjes. We hadden al bijna een busticket geregeld, het andere alternatief, toen deze dames ons verblijden. ’s Avonds hadden we afgesproken en dat was meteen gezellig. Doordat je met een jeep veel sneller bent, hield dit in dat – naast een veel comfortabelere reis – we een dag langer in Lhasa konden blijven. Die extra dag hebben we heerlijk kunnen uitslapen en nog lekker kunnen shoppen (vanaf nu ga ik echt geen cadeautjes meer voor jullie kopen).

Op zondag zijn we om 4:00 uur ’s ochtends vertrokken uit Lhasa en we zijn dankzij onze chauffeur die door mij tot held van de maand is uitgeroepen, in één keer naar Zhangmu gereden, het grensplaatsje. Het was wel een zware dag, want mn buik was weer eens geheel van slag. Lang leve de diacure!!! (Niet te verwarren met diamox.) Maar het was erg gezellig in de jeep en het was leuk om met Soo – uit Singapore – en Becks – uit Engeland – te kletsen. Soo sprak naast Engels ook perfect Chinees, dus zij heeft heel veel voor ons kunnen regelen. Errug handig!!!

Maandag, dus gisteren, waren we met goede moed opgestaan (afgezien van het feit dat ík de hele nacht een date met de wc had gehad). Bij de grens moesten we alleen belachelijk lang wachten, want de stroom was uitgevallen en dan doet de computer het niet en dan kunnen ze dus ook niet checken of je visumpapieren in order zijn, ohhhhh. Na ruim een uur wachten (en dat is lang als je tegen de chagrijnige kop van een lelijke chinees aan moet kijken) ging de grens eindelijk open. We hebben in Nepal (yes, we zijn weer thuis) met zn vijven een busje geregeld en zijn direct naar Kathmandu gereden.

Dus nu ben ik weer op mn ouwe plekkie. Ik heb nog wel een eigenaardig souveniertje meegenomen uit Tibet, genaamd Giardia. Ben vandaag ff naar het ziekenhuis geweest, want die diaree en buikkrampen waren een systematisch terugkerend verschijnsel aan het worden. Maar goed, nu heb ik pillen dus het zal straks wel weer beter gaan.


Ok jongens, dat was hem. En geloof het of niet, maar ik heb maar een kleine selectie van mijn belevenissen beschreven. De rest staat in mn dagboek!

Dikke kus, Sas