In the middle of somewhere

Hallo allemaal,

Ik heb alweer een tijdje niks van me laten horen, maar dit keer was het met een goede reden. Ik ben in het oosten van Cambodja geweest (Mondulkiri) en daar is het nog niet zo ontwikkeld, dus de internet mogelijkheden waren schaars.

Het was weer eens een week om nooit te vergeten. Vorige week zaterdag heb ik samen met Paul, een Australier, een dirtbike gehuurd en zijn we op weg gegaan richting het oosten. Ramona is inmiddels thuis in Duitsland, dus wij hebben afscheid van elkaar moeten nemen. Maar goed, ik had dus al snel weer een nieuwe reisgenoot gevonden.

Paul en ik hebben heel wat mensen uit ons guesthouse jaloers gemaakt, want zo'n motor ziet er toch wel erg stoer uit!!! De eerste dag zijn we naar Kampong Cham gereden, waar we nog een extra dag zijn gebleven. Er was namelijk genoeg te zien en doen in de omgeving. Zo hebben we onder andere een eilandje in de Mekong rivier bezocht, te bereiken door middel van een bamboe-brug, en daar heb ik zelfs nog wat Engelse les proberen te geven aan een leergierige monnik. Zijn vragen waren alleen nogal gecompliceerd en Paul, de native speaker onder ons, was al binnen een minuut afgehaakt. Plots dook een Engelse dame op, dus mijn eerste reactie was: zeg me alsjeblieft dat je een Engels lerares bent?!? En ja hoor, dat bleek nog het geval te zijn ook! Thank you Buddha ;)

Op maandag zijn we weer verder getrokken. De weg naar Sen Monorom (de enige "stad" in Mondulkiri) was de eerste helft goed te doen, maar de laatste 120 km was dirt road. We waren nog even verkeerd gereden omdat het ons niet logisch leek om die hele slechte weg te nemen. Toen we echter bij de grens met Vietnam aankwamen, bleek dat we dus toch die weg hadden moeten nemen. Het begon al behoorlijk laat te worden en we wilden voor het donker in Sen Monorom zijn. Paul had er dus behoorlijk de vaart in gezet totdat hij inzag dat dat toch enigszins gevaarlijk was met al die gaten in de weg. (Ik zweette me inmiddels peetjes en moest me aan de motor vastklampen om te kunnen blijven zitten.) Gelukkig werd het na zo'n km of 30 beter en kon ik weer een betje van het uitzich gaan genieten. Het is namelijk een prachtige omgeving met glooiende heuvels, heel anders dan de rest van Cambodja wat vrij vlak is. Maar goed, ik voelde me compleet uitgeput toen we rond de schemering eindelijk arriveerden.

De volgende dag zijn we naar de grootste waterval van het land gereden. Wederom niet de beste weg die je je kunt voorstellen, maar met genoeg te zien onderweg. De waterval was prachtig en je kan daar lekker zwemmen en in het zonnetje zitten. Er is in de wijde omgeving geen mens te bekennen, heel bijzonder. 's Avonds zijn we nog naar 'the only bar in town' gegaan met de toepasselijke naam: in the middle of somewhere. We waren de enige gasten, dus na twee bier zijn we toch maar weer vroeg gaan slapen.

Woensdag hebben we een trekking gedaan. Dat wil zeggen, we hebben wat kilometers gelopen en de omgeving op die manier verkend. Maar we hadden meer pauze dan dat er gelopen werd (beetje jammer). Wel hebben we nog een hill tribe village bezocht en zijn we bij mensen thuis geweest. Echt communiceren konden we niet, maar zij waren net zo gefascineerd door ons als andersom. Vervolgens werd er een vreemd muziekinstrument tevoorschijn getoverd en werd het echt gezellig (ook al klonk het behoorlijk vals)!

De volgende dag was het tijd om de terugweg in te zetten en zijn we gedeeltelijk dezelfde (slechte) weg teruggegaan als dat we gekomen waren. Dit keer hadden we geen tijdsdruk dus was de rit wat aangenamer, ook al moest ik Paul wel een paar keer verzoeken om het wat rustiger aan te doen. De reis vervolgde dit keer naar Kratie, een leuk plaatsje aan de Mekong rivier waar zoetwater dolfijnen leven. We waren rond 14:00 uur in Kratie en na een lange douche (je wordt namelijk nogal vies onderweg) zijn we met een bootje de rivier op gegaan. Het eind van de middag is een goede tijd om de dolfijnen te spotten en we hebben er dan ook veel van dichtbij gezien! Leuke beestjes hoor!!! :)

Vrijdag zijn we weer terug naar Phnom Penh gereden. Eigenlijk hadden we de motor nog een dag langer, maar ik begon het een beetje zat te worden, of beter gezegd, ik begon Paul zat te worden. Die jongen praat veel te veel (vooral 's ochtends) en ik versta nog niet eens de helft van wat hij zegt. Blijkbaar slikken alle Australiers ongeveer 50% van alle woorden in, maar je zou denken dat hij toch zou kunnen proberen zichzelf fatsoenlijk verstaanbaar te maken. Na de zoveelste keer "wat zeg je?" was ik het echt zat en gaf ik gewoon geen antwoord meer. Daarnaast kreeg ik toch wel erg sterk de indruk dat hij me leuk vond (bah) en dat irriteerde me mateloos. En tja, als de irritatiegrens eenmaal bereikt is, dan is het ook erg snel gedaan bij mij! Nu realiseer ik me pas hoe bijzonder het was dat Ramona en ik elkaar anderhalve maand lang elke dag zagen en we tot de laatste dag alleen maar lol hebben gehad!

Anyway, ik wilde zo snel mogelijk terug naar Phnom Penh. In zoverre... ik wilde natuurlijk wel levend aankomen in Phnom Penh, dus ook weer niet te snel. Vanuit Kratie hadden we een short cut genomen, wat inhield dat er weer een stuk dirt road met zeer slecht wegdek tussen zat. Paul reed weer onnodig als een bezetene (wat is dat toch met mannen en snelheid? welke race is er te winnen?) dus ik vroeg of hij misschien haast had. Na een in mijn ogen bijna dodelijke inhaalactie volgde een oerhollandse vloek van mijn kant en werderom het verzoek "normaal te rijden". Voor mij is er namelijk niks aan als ik alleen maar naar de weg moet kijken om voorbereid te zijn op gaten in de weg. Ik geniet liever van de omgeving. Aan het einde van de rit was Paul denk ik net zo pissig op mij als ik op hem, heel gezellig, je had erbij moeten zijn. Maar ja, ik kan er niks aan doen dat die jongen stront in zn oren heeft. Sorry hoor, maar ik erger me weer mateloos als ik er alleen maar aan denk!

Eenmaal in Phnom Penh was ik weer helemaal happy. Een aantal mensen waar ik de week ervoor mee was wezen stappen, waren er nu ook weer, dus dat was gezellig bijkletsen. Vooral met Morten, een Deense jongen, kan ik het goed vinden en we hebben de hele avond over India en Nepal gepraat (heerlijk).

Ik heb trouwens geen spijt van mijn trip naar Mondulkiri hoor, want het was een hele bijzondere ervaring. Ik heb heel veel leuke dingen meegemaakt. Het duurde alleen net een dag te lang.

Vanmorgen ben ik naar Sihanoukville vertrokken, een plaatsje in het zuiden aan de kust!!! Vanmiddag heb ik heelijk op het strand een boek gelezen (ben begonnen in The Hobbit) en tegelijkertijd heb ik genoten van een manicure en pedicure behandeling. Heb nu mooi roze/ paarse nagels!!!! Hihihi, dat doen ze in Nederland niet op het strand. Morgen ga ik lekker de hele dag niks doen. Daar kijk ik nu al naar uit :)

Een zonnige groet en liefs van Sas