Bij Sarita op bezoek

Zaterdag waren Marja en ik uitgenodigd om bij Sarita op bezoek te komen. Sarita is één van de didi’s van het tasjesproject, degene die je altijd overal bovenuit hoort lachen. Ze woont in een dorpje in de buurt van Godavari, ten zuiden van Kathmandu. In totaal doe je er bijna twee uur over om daar te komen. Gelukkig waren Sarita en haar zus ons tegemoet komen reizen, anders hadden we het nooit kunnen vinden. Na een aantal keer overstappen met de bus is het namelijk ook nog een stuk lopen.

Onderweg zijn we nog even gestopt bij Ama Ghar. Dit is een kinderhuis (net als Hamro Niwas) waarvan ik één van de boardmembers ken. We kwamen er toevallig voorbij gereden en omdat ik beloofd had om een keer te komen kijken, kon ik op deze manier meteen mijn belofte waarmaken. Helaas was Bonnie er op dat moment niet, maar we werden enorm gastvrij ontvangen, kregen een rondleiding en een kop thee, en ik heb gezellig met een Amerikaanse professor (één van de sponsors) zitten kletsen. Daarna vervolgenden we onze reis.

Ik heb inmiddels al een paar huizen bezocht, dus ik wist ongeveer wat in kon verwachten. Maar het was erg leuk om het huis van Sarita te zien. Het huis stond echt op een prachtige locatie. De buitenmuren zijn van steen en het huis heeft een dak met echte dakpannen. De vloeren zijn echter van leem. Het huis heeft drie verdiepingen, maar men moet daar dan ook wel met de hele familie leven. Sarita woont bij haar schoonfamilie in, wat nogal eens gepaard gaat met de o zo bekende strubbelingen. Dan kan het huis wel eens te klein zijn.

Nadat we wat familiefoto’s hadden bekeken en Sarita de keuken in was gedoken, werd het tijd voor een hapje eten, ofwel Dahl Baht. Daarna heb ik mn eerste echte cultuurshock gekregen (en dat na drie maanden). Toen Sarita de keukenvloer ging schoonmaken, pakte ze een hoopje van “iets” en begon daarmee over de vloer te rollen. Marja en ik keken elkaar verbaasd aan en vroegen wat die substanties was, er kwam namelijk een eigenaardig luchtje vanaf. Nou dat bleek dus holy cow shit te zijn. Heel fijn om te weten dat jij tijdens het eten (wat je met je handen eet) op diezelfde vloer hebt gezeten!!! Marja en ik proestten het uit en gelukkig kon Sarita begrijpen dat dit voor ons toch wel erg raar was.

Vervolgens was het tijd voor een verkleed partijtje. Want wat is er nou niet leuker dan van die grote Hollandse meiden in een Sari te wikkelen;) Oh, oh, ik voelde me net een koningin in die sari!!!

’s Middags zijn we naar de rijstvelden gelopen waar op dat moment de man van Sarita aan het werk was. We hebben toegekeken bij het oogsten en Sarita vond het erg leuk om ons aan iedereen te laten zien. Het was echt aapjes kijken, alleen dit keer waren wij de apen. Vervolgens zijn we bij een vriendin van Sarita langsgegaan, want ook zij moest vereerd worden met een bezoek van deze vreemde gasten uit Holland. We werden voor de tv gezet en hebben een deel van een (zoals altijd) super overdreven Hindi film gekeken onder het genot van een kop thee en biscuitjes.

Na dit tafereel gingen we weer op weg naar Kathmandu, naar huis dachten we, maar dit bleek niet helemaal het geval te zijn. Eén van Sarita’s andere zussen, waar ze zelf die nacht ging logeren, woont namelijk in de stad en natuurlijk moesten wij ook mee daar naartoe. We moesten blijven eten en slapen, maar dat stond bij ons toch echt niet op de planning. Gelukkig hadden we een goed excuus om niet langer te kunnen blijven. Uiteindelijk waren we rond 18:30 uur thuis, terwijl we ’s ochtends om 8:15 uur waren vertrokken. Al met al een behoorlijk drukke dag, maar zeker de moeite waard. Ik had het met geen goud willen missen!