Mountainbiken

"Het leven van een vrijwilliger gaat niet over rozen" is een van de lijfspreuken die wij hier hanteren, net als: "Herhaling is de kracht van het onderwijs" (dat zal mooi staan op zo'n bordje aan de muur). Maar aangezien het werk er nu definitief op zit, is het tijd voor vakantie!!! Om dit te vieren zijn Martijn, Jelmer, Niekie en ik afgelopen dinsdag per mountainbike vertrokken naar Nagarkot om eens lekker de toerist uit te hangen.

's Ochtends zijn we om 9 uur vertrokken om via Bakthapur naar Nagarkot te fietsen. Dit is in principe helemaal niet zo ver, hemelsbreed ongeveer 35 km, maar Nagarkot ligt boven de 2000 meter. Het was dus een behoorlijke klim. Vooral het laatste stuk was alleen maar stijgen, dus we kwamen 's middags bek af en met een behoorlijke zadelpijn aan bij het bergdorpje. Gelukkig verbleven we in een vrijstaande villa (zie foto), waardoor we de spierpijn snel konden vergeten.

's Avonds hadden we het in onze villa erg gezellig gemaakt met kaarsen die Niekie had meegenomen. Maar dit was niet zomaar, hiervoor hadden we een goede reden. Dinsdag was namelijk de eerste dag van Tihar, wederom een zeer belangrijk Nepalees festival! En die nacht zou Laxmi, de godin van de voorspoed en welvaart, een huisbezoek brengen, TENZIJ... het huis goed verlicht is!!! Tijdens het klaverjassen begonnen de lampen te knipperen en... geloof het of niet... wij waren er heilig van overtuigd dat het Laxmi was. We hebben voor het slapen gaan zelfs een altaar voor haar gemaakt, want een beetje financiele voorspoed kunnen we allemaal wel gebruiken.

Echter, de volgende dag was alleen ons wc papier op misterieuze wijze verdwenen, dus sindsdien noemen we haar: Laxeermi! Een ding is zeker, geluk heeft ze mij niet gebracht. Maar daar kom ik zo nog op terug.

De volgende ochtend zijn we extreem vroeg opgestaan, om de zonsopgang te kunnen zien. Vanwege de hoge ligging schijn je een prachtig uitzicht te hebben over de Kathmandu vallei en het Langtang gebergte. Deze zonsopgang bekijken was dan ook de missie van ons uitstapje. Het was alleen nog maar een stukje fietsen naar het aller hoogste punt waar de uitzichttoren stond. Maar, dat laatste stuk was zo belachelijk stijl dat Nieke en ik de versnellingen niet meer lager konden zetten en we wel moesten besluiten het laatste stuk te lopen. En toen kwam de grote tegenvaller waar we al een tijdje bang voor waren geweest: het was zo mistig dat je nog geen 50 meter vooruit kon kijken. En daar sta je dan, compleet uitgeput, boven op de berg, zonder uitzicht...aaaahhhhh! F@#%ck!!!

Na deze grote teleurstelling geincasseerd te hebben, zijn we lekker gaan ontbijten en gelukkig knapte het weer een beetje op. Klaar voor de afdaling! Voor de terugtocht naar Kathmandu hadden we een alternatieve route uitgezocht. In plaats van de gewone weg, hebben we voor een onverhard pad gekozen om onze tocht wat spectaculairder te maken. En dat is goed gelukt, alleen ik ben er letterlijk en figuurlijk niet zonder kleerscheuren afgekomen :s

Zoals de meeste van jullie weten, ben ik niet zo'n held als het gaat om sport, handigheid en hand-oog-coordinatie. Ik zat weer eens niet goed op te letten toen ik ineens een diep gat op mijn pad trof. Ik kon niet meer uitwijken, dus ik dacht: op hoop van zegen. Dat ging dus niet zo goed. Ik werd gelanceerd, over het stuur, zo op de stenen. Auwwww, en er volgenden nog een aantal woorden die ik op deze site maar niet zal herhalen! In eerste instantie was ik bang dat we weer een sessie 'Sas breekt botten in het buitenland' zouden krijgen. Maar na een paar minuten bijkomen en de goede verzorging van Nicoline (gelukkig heeft zij verstand van dit soort zaken als fysiotherapeut) bleek al snel dat het allemaal wel meeviel. Dus ik ben weer op de mountainbike gestapt en langzaam aan weer met de afdaling verder gegaan. Ik was trouwens wel erg blij dat ik een helm op had anders had ik er nu niet meer zo knap uitgezien;)

Helaas zat het ons echt niet mee, want Martijn kreeg een half uur later een lekke band. Niekie en ik waren langzaam vooruit gefietst met het idee 'als die band geplakt is halen de jongens ons zo in'. Maar dat was niet het geval. Dus wij begonnen ons alweer zorgen te maken. Wat bleek nu, we hadden een fietspomp meegekregen die niet op alle ventieltjes paste. En uiteraard had de lekke band het verkeerde ventiel. Dan kun je plakken wat je wil, maar oppompen ho maar. Hierdoor moesten we lopend naar Sanku, het eerste grotere plaatsje waar een fietsenmaker gevonden kon worden. Gelukkig was het niet ver meer en konden we vanuit daar onze reis weer normaal vervolgen.

Vanaf Sanku was de weg weer verhard en we kwamen langs geweldige dorpjes, landerijen en rijstvelden. We hebben echt veel van de omgeving kunnen zien, dus dat was hartstikke leuk. In de middag waren we weer thuis en konden we een biertje drinken op de goede afloop!!!

Waarschuwing: dit volgende deel is niet geschikt bevonden voor moeders en oma's!!!

Nu, twee dagen later, zit ik alleen een beetje in de kreukels. Ik heb echt overal spierpijn, maar mn schouder, elleboog, pols en knie zijn inmiddels grotendeels hersteld. (Dit waren de plekken waar ik aanvankelijk pijn had.) Helaas heb ik toch een behoorlijke klap op mn hoofd gekregen, ik had gisteren namelijk non-stop hoofdpijn. Gelukkig gaat dat vandaag alweer beter: ik heb pas 1 paracetamolletje op (daar zijn die dingen tenslotte voor). Alleen mn ribben doen nog vervelend pijn. Maar, maak je vooral geen zorgen, ik denk aan mn rust zodat ik dinsdag volledig hersteld aan mn jeeprit naar Tibet kan beginnen! En Niekie houdt een oogje in het zeil dus mij kan niks gebeuren;)