Hoogte punt!!!

Dag lieve mensen,

Ik heb weer even op me laten wachten, maar hierbij dan het verslag van de acht daagse trekking die ons leidde door de gebieden Helambu - Gosainkunde - Langtang.

Even voor de duidelijkheid, ik heb het gepresteerd om in 8 dagen bijna 300 foto's te maken. Hiermee wil ik zeggen dat het dan ook echt prachtig was!!! Als ik dit schrijf krijg ik alleen een beetje het gevoel dat ik in herhaling val... hmmm...

Maar laat ik bij het begin beginnen!

Zaterdag 8 oktober ben ik met Marja, Nicoline (inmiddels beter bekend als Niekie), Martijn en Jelmer begonnen aan onze trekking. We hadden hier al lang naar uitgekeken, en terecht, want we hebben een geweldige tijd gehad. Omdat het Dashain was (het belangrijkste Nepalese familiefeest van het jaar, vergelijkbaar met onze kerst) was iedereen minimaal een week vrij. En die week wilde wij natuurlijk nuttig besteden. Dus hadden we bedacht dat we voor de lol naar 4610 meter hoogte gingen lopen, met als doel de Laurabinyak pas over te steken.

Om deze hoogte te kunnen bereiken, moesten we 5 dagen klimmen, beginnend bij Sundarijal (1450 m) juist onder het Shivapuri National Park. Sommige dagen stegen we meer dan 1000 meter. Op andere dagen moesten we een of meerdere bergen over om uiteindelijk netto niks gestegen te zijn. Hoe dan ook, elke stap bracht ons dichter bij ons grote doel. Daarnaast was het belangrijk niet te veel dagen achter elkaar te snel te stijgen, omdat je dan last kunt krijgen van hoogte ziekte. Maar daar had onze held (en gids) NB de ideale voorzorgsmaatregel voor: knoflook-soep!!! Ik ben benieuwd wat Klaziena Veen daarover te zeggen heeft! Veel water drinken en een paracetamolletje schijnt echter ook te helpen. Daarnaast hadden we diamox bij ons (een echt medicijn), maar dat hebben we gelukkig niet hoeven slikken.

Na het Shivapuri National park doorkruist te hebben, kwamen we in Helambu terecht. Tijdens de tochten die ons over de meest afwisselde paden leidde, hebben we van heel wat mooie uitzichten mogen genieten. Dat zal ik binnenkort proberen te illustreren met foto's, ook al denk ik niet dat de werkelijke schoonheid op een foto te vangen is. (Wat ben ik in een poëtische bui vandaag he?)

Anyway, naast al deze schoonheid was het ook hard werken. Iedere dag liepen we tussen de 6 en 7 uur (zonder pauses meegerekend). 's Ochtends stonden we voor 6 uur op om de zonsopgang te kunnen bekijken en bij tijds te kunnen vertrekken. In de ochtend is het weer het beste, nog lekker helder, en dat is ook de beste tijd om te wandelen.

Het landschap wisselde zicht sterk af. Zo waan je je de ene dag "Indiana Jones", de volgende dag ga je liedjes van de "Sound of Music" zingen en tenslotte krijg je het wel bekende wintersport gevoel...

Na een aantal dagen hadden we de boomgrens gepasseeerd. De beplanting bestond toen alleen nog maar uit wat kleine bloemetjes en iets wat volgens Martijn op de Nederlandse heide lijkt (maar dan moet je de bergen op de achtergrond even wegdenken :)). De temperatuur daalde dan ook behoorlijk. NB, onze Nepalese gids met de moeilijke naam, vandaar de afkorting, had van tevoren gezegd dat het best chilly kon worden als we de pas over zouden steken. Maar onder chilly versta ik toch echt iets anders dan vrieskou!!! Moet je je even voorstellen dat je aan een heerlijk temperatuurtje gewend bent van zo'n 25 graden. Vervolgens kom je bij een hutje op 3600 meter hoogte wat bestaat uit een verzameling stenen, maar waarbij ze niet de moeite hebben genomen om alle gaten tussen de stenen te dichten. Vervolgens heb je alleen je geleende slaapzak van Rene (oh ja Rene, dat was ik vergeten te vragen, maar die heb ik dus nog even wat langer geleend). En die nacht in Phedi heeft het me toch een partij gevroren!!! Brrrrrrrrrrrrrrr Was ik ff blij dat ik een nieuwe winterjas gekocht had, en deze voor de zekerheid toch maar had meegenomen!

De klim naar de Laurabinyak pas was best heftig. Op ons hoogste punt zat er nog maar 50% van de normale hoeveelheid zuurstof in de lucht. Hierdoor word je behoorlijk kortademig en gaat alles niet meer zo soepel. Maar toen we eenmaal de pas hadden bereikt kwamen we allemaal in een enorm euforische stemming. Misschien was het de hoogte, maar eigenlijk vind ik nog steeds wel dat we onwijze bikkels zijn. We hebben het toch maar ff mooi klaargespeeld! Even voor de duidelijkheid en ter vergelijking: de Mont Blanc is 4800 meter hoog.

Ik heb trouwens wel last gekregen van de hoogte. Die nacht in Phedi (voordat we de laaste 1000 m naar de pas moesten lopen) heb ik amper geslapen en daarnaast had ik een alsmaar toenemende hoofdpijn. Uiteindelijk was het wel te onderdrukken en toen we eenmaal aan het wandelen waren, ging het wel weer beter. Het beste medicijn is afdalen, en dat hebben we ook gedaan nadat we ons hoog(s)te punt bereikt hadden!

Vervolgens konden we voornamelijk relaxen. Het afdalen is een stuk minder zwaar en we hadden nog een reserve dag over waardoor we de laatste dagen maar een paar uur per dag hoefden te lopen. En wat doe je dan de rest van de tijd? ....... juist! Klaverjassen!!!

Onze trip eindige in Dunche. Vanwege Dashain was het hele "stadje" in een feeststemming. Voor de gelegenheid bouwt men overal mega schommels van bamboe of hout voor de kinderen. We kwamen er achter dat schommelen een heel spannend spelletje tussen jongens en meisjes kan zijn (samen op 1 schommel). En, je begrijpt het al, ik kon het weer niet laten. Jelmer en ik zijn samen op de schommel gestapt om die Nepalezen eens te laten zien hoe het moet. Erg grappig ;)

Zaterdag ochtend (de 15de) zijn we met een local bus weer teruggekeerd naar Kathmandu. Beetje jammer alleen dat die bus er 10 uur over doet, hoewel het toch echt maar 200 tot 220 km is!!!

Weer terug zijn in Kathmandu voelt echt als thuiskomen. Het is ongeloofelijk hoe snel je je ergens thuis kunt gaan voelen. Wat alleen wel een beetje frusterend is, is dat je sinds zondag alle bergen met besneeuwde toppen kunt zien vanuit Kathmandu (ook Langtang). Hebben we daar al die tijd voor gelopen! Voorheen was het nog te mistig of te bewolkt, maar deze week is het uitzicht (voornamelijk vanaf ons dak) echt fonomenaal. Volgens Bhatsu kun je zelfs de Mount Everest zien, maar ik moet nog even navragen welke dat dan precies is :s

Weet je dat ik nu nog steeds een heleboel gebeurtenissen en mooie verhalen heb overgeslagen? Bijvoorbeeld de douche verhalen (van een emmertje warm water waarmee je het moet doen tot een bijna-electrocutie), onze schatten van porters, en de gekke trekken van NB... ach, dat komt wel weer een keer! Voor nu is het oogjes sluiten en snaveltjes toe. Ik hou het voor gezien!

Dikke kus