Over het werk, maar vooral ook plezier!

Dag lieve allemaal,

Na alle spannende avonturen leek het mij leuk om weer eens wat over het werkende leven in Kathmandu te schrijven nu het nog kan. Mijn werkperiode zit er namelijk alweer bijna op. Helaas moet ik zeggen, want ik ga nog steeds met veel plezier naar mn werk!

Ik heb het mega druk, wat ik overigens heerlijk vind. Mn marketingplan is helemaal nog niet af (en dat gaat me ook niet meer lukken), maar daar ben ik nog hard aan aan het werken. Daarnaast heb ik het erg druk met de verkoop. Ik onderhoud alle klantcontacten en regel daarnaast wat administratieve zaken. Momenteel hebben we zo veel tassen verkocht (joehoe!!!) dat we door de voorraad heen zijn! Deze week hebben we zelfs vrijwilligers in moeten zetten om mee te helpen in de productie om een order op tijd af te krijgen. De volgende werkperiode zitten er twee nieuwe vrijwilligers op sales en marketing, maar voorlopig zijn er geen tassen meer om te verkopen!!!

Morgen heb ik met Marja (de productie coordinator) Rene (onze grote baas) en Hira (de afgevaardigde van Shakti Samuha, onze Nepali partner in dit verhaal) een afspraak om te bespreken hoe we de productie het beste kunnen gaan verhogen. Na het uitvoeren van een break-even analyse kwam ik er namelijk achter dat de productiviteit toch echt sterk verhoogt moet worden, willen we winst gaan maken. Natuurlijk staat het project nog in de kinderschoenen, dus er is nog geen man overboord. Maar dit is nu onze grootste uitdaging!


Bij Hamro Niwas heb ik het ook nog steeds erg naar mn zin. Ik heb nu zo'n band met die kinders opgebouwd dat ik er niet aan moet denken dat ik binnenkort afscheid van ze moet gaan nemen. De huiswerklessen zijn nog steeds even ongestructureerd als in het begin, maar ik heb besloten mn kinderen lekker vrij te laten en vooral ook lol met ze te hebben. Ze worden over het algemeen al genoeg gedrild, dus bij mij mogen ze lekker gek doen. (Maar we doen ook wel huiswerk hoor!)

Inmiddels kunnen alle kinderen de liedjes "papgaaitje leef je nog" en "de poppenkraam" compleet meezingen (ja ja in het Nederlands). Soms word je er wel gek van hoor, 10 x achter elkaar hetzelfde liedje zingen en handje-klap doen. Daarnaast zijn de kinders behoorlijk artistiek aangelegd. Zo kunnen ze heel goed dansen. Als er een grote groep toeristen in Restaurant 1905 is, regelt Rene dat de kinderen in het restaurant komen dansen. Dan kunnen de gasten een vrijwillige donatie geven waarvan de opbrengst naar een speciale rekening gaat om de vervolgstudie van de kinderen te kunnen bekostigen. De laatste keer dat ik ze heb zien dansen was ik echt zo trots als een pauw!!! Ik kon alleen maar glunderen... dat waren mijn kinderen die daar de sterren van de hemel dansten!!! Eigenlijk zou ik er wel een paar mee naar huis willen nemen.

Verder is het in Kathmandu vrij rustig. Simon zit voor twee weken in Pokhara, dus er wordt ook niet gedate. Vrijdag ben ik nog wel wezen stappen met Martijn, Jelmer en Nicoline. Dat was erg leuk, alleen Niekie en ik hebben ons enigszins misdragen. Het was weer zo'n party bij 1905, en wij stonden daar tussen alle Nepalezen uit ons dak te gaan. Ze zijn daar alleen niet zo veel gewent...
De winter begint zelfs hier zn intocht te maken. Vooral 's avonds is een trui een vereiste, ook al heb ik zondag nog in mn bikinitopje op het dak gezeten;) Het wordt steeds vroeger donker en hier hebben we geen klok die een uurtje terug gaat. Vanaf komend weekend is het tijdsverschil dus geen 3 3/4 uur, maar 4 3/4 uur. Tja, waar die drie kwartier vandaan komt is mij ook nog steeds een raadsel!

Zo luitjes, ik hoop dat dit jullie nieuwsgierigheid even heeft getemd.
De groeten van een zeer tevreden Sas ;)