Torres del Paine

Voor mij lijkt het alweer lang geleden, maar vorige week heb ik een mooie trek gemaakt door het natuurgebied Torres del Paine. De “standaard” trek die de meeste backpackers hier doen, is de W. Deze trek heet zo omdat de route die je aflegt de vorm van een W heeft.

Ik was samen met Lyan, een ander NL meisje die ik in Puerto Natales in de hostel had ontmoet. Toen ik daar aankwam had ik nog geen idee wat en hoe ik het allemaal ging doen. Ik wilde een paar dagen gaan lopen, maar had ff de energie niet om heel intensief bezig te zijn (zoals 5 dagen lopen met backpack en tent op je rug). Dus toen Lyan me vertelde dat zij 3 dagen zou gaan met twee nachten slapen in refugios (soort hotel) dacht ik: das nou precies wat ik ook wil. En ja, met zn tweeën is nu eenmaal leuker dan alleen dus we waren er al snel uit. Ik ben naar Carla gegaan die hier bekend staat om haar regelcapaciteiten (ze heeft een reisbureautje) en toen was alles voor elkaar: op naar Torres del Paine!

De eerste dag zijn we naar Glacier Gray gelopen. Een tocht van 22 km waar je zo’n 7 uur over doet. Wij hebben het iets sneller gelopen, want anders zouden we niet op tijd terug zijn voor het avondeten. (Een heel goede reden om wat harder te lopen.) We konden pas om 14 uur aan de wandeling beginnen omdat het een heel stuk rijden is naar het park en je ook nog met een catamaran moet om bij het beginpunt en de eerste refugio te komen. De tocht was behoorlijk pittig met aardig wat klimmen en dalen, mooie miradors (uitzichtpunten) slechts een klein beetje regen en heel veel wind. Ook al waren we doodop toen we ’s avonds om 20:30 uur de refugio binnenstrompelden, het eten was heerlijk en ik heb in geen tijden zo lekker geslapen!

De volgende dag hebben we het wat rustiger aangedaan. We zijn naar de French Valley gelopen langs meren, een gletsjer en met uitzicht op een enorm gebergte. Slechts een tochtje van 18 km ;) Eind van de middag hebben we de catamaran weer gepakt en een bus genomen die ons bracht bij refugio Torres, aan de voet van Las Torres: het gebergte waaraan het park zn naam ontleent. Daar kregen we wederom een heerlijk drie gangenmenu.

Wij hadden voor de “alles inclusief” optie gekozen. Dus dan krijg je ontbijt, avondeten en een enorm lunchpakket om mee te nemen voor tussen de middag. Onze tassen konden we iedere keer in de refugios laten staan, dus het enige dat wij mee hadden was een licht tasje met lunch en wat extra water. Je fles water vul je trouwens onderweg uit de beek. Het Chileense bergwater is superschoon en lekker.

Door de bus en catamaran te nemen, hebben wij een stuk van de “W” overgeslagen. Op die manier konden wij hem dus in minder dagen lopen. Onderweg zijn we wel iedere dag Esther (NL), Jason (AUS) en Carl (AUS) tegengekomen die wel de hele W liepen inclusief tent op de rug. Zij maakten heel de tijd grapjes over onze walking poles (stokken) en onze ‘prinses op de ert’ manier van trekken. Maar ik heb geen seconde spijt gehad om het op deze manier te doen. Er is niks zo lekker om na een dag in de kou in een heerlijk warm bedje te stappen!

De laatste dag hadden we weer super veel geluk met het weer. Het kan hier namelijk dagen lang alleen maar regenen en dan is echt alles nat. Bij ons is het bij één buitje op de eerste dag gebleven. Tot twee keer toe ging het pas echt gieten zo ongeveer een half uurtje nadat wij onze refugio bereikt hadden :) Op deze derde dag was het extra belangrijk om goed weer te hebben omdat we 800 m gingen klimmen naar het uitzichtpunt op Las Torres. En na zo’n klim wil je daar natuurlijk niet aankomen en tot de conclusie komen dat je niks kan zien omdat de Torres omringt zijn door wolken. Maar de goden waren ons weer goed gezind en al met al hebben we deze trek ook weer snel afgelegd. Iedereen had ons gewaarschuwd voor het laatste stuk. De laatste 45 minuten waren super stijl, soms was er amper een pad en moest je over rotsen klauteren. Maar we hebben het gehaald. En als je daar dan eenmaal bent, dan geeft dat echt een enorme kick!

Na de afdaling hebben we ons vol overgave gestort op de overwinningsbrownie uit de lunchbox die we als speciale beloning hadden bewaard. En daarna zijn we weer teug gegaan naar Puerto Natales. Daar heb ik mezelf getrakteerd op een extra relax dagje, waarop ik helemaal niks heb gedaan. Alleen het dorpje een beetje verkend, boek gelezen en film gekeken. Moet af en toe ook kunnen. En Eractic Rock is echt de leukste hostel waar ik tot nu toe geweest ben met een fantastisch ontbijt, dus dat was prima vertoeven.
Wederom een geslaagd avontuur in Chili.