Ushuaia: het einde van de wereld

Het duurde dan wel bijna 15 uur om er te komen, maar Ushuaia is echt leuk. En dan te bedenken dat ik er bijna niet naartoe was gegaan omdat ik dacht dat er niks was. Gelukkig kom je dan weer mensen tegen die je verzekeren dat het de moeite waard is. Ushuaia is meer dan alleen maar de meest zuidelijke stad ter wereld waar vandaan je een kaartje kan sturen (die zijn trouwens onderweg, maar het afleggen van zo’n 14000 km zal wel even duren).

Ja wat dan? zul je nu misschien denken... Nou, zo heb ik een super leuke boottocht gemaakt over het Canal Beagle. Die tocht bracht ons langs een belangrijke vuurtoren, een eiland vol met zeeleeuwen, heel veel vogels en we hebben bij één van de eilanden aangelegd om een wandeling te maken. De natuur en begroeiing zijn zo uniek, echt prachtig. En we hadden een super gids die veel verteld heeft over de oorspronkelijke bewoners: de Yamani. Ook had de gids een mooi verhaal over een cruiseschip dat voor de kust van Ushuaia ten onder is gegaan in de jaren ’30. Ik spreek in de wij-vorm omdat ik ’s ochtends tijdens het boeken van die trip Christoph leerde kennen, waar ik de rest van de dag mee ben opgetrokken. Zo zijn we nog samen naar een gletsjer gelopen voordat we ’s middags de boot op gingen. (Maar die gletsjer was niet zo boeiend.)

Op de boot leerde we nog meer mensen kennen en na de tocht zijn we met een groepje mensen de Ierse pub in gedoken. Daar kwam ik – hoe kan het ook anders – Carl en Esther wéér tegen. Dus we hebben een leuk feestje gebouwd en zijn nog met zn allen uiteten geweest.

De volgende dag ben ik iets later dan gepland (hoe zou dat komen?) naar het Nationale Park gegaan: Tierra del Fuego, ofwel vuurland. Na alles wat ik tot nu toe gezien heb, heeft dit park me toch nog kunnen verrassen. Ik heb een paar mooie wandelingen gemaakt, kwam halverwege Christoph weer tegen (echt ongelooflijk) en toen hebben we maar weer een afspraak gemaakt voor de Ierse pub ’s avonds. Het was tenslotte zaterdag! Daar heeft iedereen zich weer verzameld en was het wederom gezellig.

Op zondag heb ik rustig aan gedaan en ben ik naar een museum geweest. Ushuaia had een belangrijke gevangenis en daar weet ik nu alle ins en outs van (dus). Vervolgens ben ik naar het vliegveld gegaan. Na al die busreizen heb ik mezelf getrakteerd op een binnenlandse vlucht. Had ff geen zin om weer bijna 2 dagen te moeten reizen. Dus op het vliegveld in El Calafate, waar ik moest overstappen, ben ik lekker achter mn laptopje gedoken om te schrijven.

Mn bestemming was Puerto Madryn, waar het warm is!!! In Ushuaia is het 7 graden en daar is het nu zomer. Pff, hoe mooi het ook is, daar zou ik echt nooit willen wonen. Maar de echte reden waarom ik naar Puerto Madryn ben gegaan, is om mn ouders op te zoeken. Afgelopen dinsdag hebben we elkaar ontmoet en gisteren (woensdag) hebben we de hele dag samen doorgebracht. Het was fantastisch om mn ouders weer te zien en jullie hebben allemaal de groeten.

In de volgende up-date zal ik meer vertellen over Puerto Madryn, pinguïns, dolfijnen en natuurlijk de ontmoeting met mn ouders...