Van de zoutvlaktes in Uyuni naar Copacabana

Bolivia is echt een super divers land. Na onze trekking door de jungle van de Cordillera Real zijn de zoutvlaktes van Uyuni weer heel iets anders. Gelegen op een hoogvlakte (Alto Plano) en in de buurt van de grens met Chili vind je hier vulkanen, meren in verschillende kleuren met flamingo’s, geisers, warmwaterbronnen en dus ook dé zoutvlaktes. Het is daar zo uitgestrekt dat je op foto’s bijna geen diepte kunt zien. Wij hebben ons dan ook flink uitgeleefd om een mooie fotosessie te creëren.

We hadden een tour geboekt voor 3 dagen en zodoende zijn we met een kleine groep mensen per jeep dit bijzondere terrein gaan verkennen. We hadden een gezellige chauffeur (die niet al te veel dronk) en zijn dochter heeft de hele trip fantastisch voor ons gekookt! Al met al waren dat dus mooie dagen. Alleen in de nachtbus naar Uyuni had ik helaas kou gevat, dus mijn nachten gingen gepaard met koorts en extreme benauwdheid. (Inmiddels gaat het wel een stuk beter hoor)

Eenmaal terug in Uyuni hebben we weer een nachtbus terug naar La Paz genomen. Dat was flink doorbikkelen want de weg is echt een nachtmerrie. Sowieso word je compleet door elkaar geschud en van je stoel gelanceerd door de enorme gaten in de weg. Maar wij zaten ook nog eens achterin en mijn stoel wat kapot! Hel!!!
In La Paz hebben we ons gelukkig lekker kunnen opfrissen, een ontbijtje gehaald, wat coca bonbons ingeslagen (was een tip van Ina, onze Belgische reisgenoot) en toen waren we klaar voor de volgende onderneming: op weg naar Copa... Copacabana.

“Her name was Lola, she was a showgirl...” Dat liedje zit al zo’n 2 weken in ons hoofd, maar nu gingen we er dan echt naartoe. Dit is overigens niet de Copacabana uit het liedje, maar een klein pittoresk plaatsje aan Lake Titicaca. En alweer kwamen we terecht in een totaal andere omgeving. Lake Titicaca ligt op 3800 meter, is omringd door met sneeuw bedekte bergtoppen en is met zn 230 km lang en 97 km breed behoorlijk indrukwekkend. Daarnaast zijn er eilanden waar ruines uit zowel de Inca als de Tiwanaku (pre-inca) tijd te vinden zijn.

Zo zijn wij een dagje naar Isla del Sol geweest: daar waar de zonnegod geboren is. Met alle ruïnes en een labyrint kun je je daar prima vermaken. Eigenlijk wilden we nog lekker op het strand gaan liggen, maar daar bleek toch echt te weinig tijd voor te zijn. Maar we hebben nog wel een paar uurtjes zon gepakt aan het “strand” van Copacabana. In de avonden hebben we afgesproken met Patrick en Amanda, twee Amerikanen die we in Uyuni ontmoet hadden. (Ik heb nog wel een avondje over moeten slaan vanwege ziekte) Amanda ging net als wij ook door naar Peru, dus daar hebben we nog regelmatig een drankje mee gedronken.

Bolivia deelt Lake Titicaca met Peru. Vanuit Copacabana ben je dan ook binnen 10 minuten bij de grens. Helaas duurde de reis naar Cusco wel iets langer (10 uur). Ondanks dat Machu Picchu, de trekpleister van Cusco (en heel Peru), nog steeds gesloten is vanwege de ramp die daar in januari heeft plaatsgevonden, hebben wij ons prima vermaakt in deze stad. Maar daar ga ik in mn volgende en waarschijnlijk laatste verhaal meer over vertellen...