Reunie in Puerto Madryn

Puerto Madryn is een leuke badplaats waar vanuit je veel excursies kunt maken. Bijvoorbeeld naar het schiereiland Peninsula Valdes, maar ook Punta Tombe waar de grootste pinguïn kolonie van Zuid-Amerika zich verzameld om te paren en te broeden. En dan heb ik het nog niet eens over de zeeleeuwen, olifantenzeehonden (letterlijk vertaald uit het Engels) en dolfijnen die hier voor de kust van de Atlantische oceaan rond spartelen. Maar wat Puerto Madryn voor mij echt bijzonder maakte was toch wel de ontmoeting met mn ouders!

Op dinsdagochtend – de dag van de ontmoeting - had ik een mountainbike gehuurd. In de buurt kun je namelijk een leuk tochtje maken naar een plek waar je zeeleeuwen kunt bekijken. In de hostel hadden ze wel gezegd dat het zou gaan waaien die dag, maar ik dacht: tja ik moet wat doen en het zal vast wel meevallen. Op dat moment stond er namelijk geen zuchtje wind. Onderweg begon ik al een beetje te balen: de kwaliteit van de weg was erg slecht (meer zand dan weg), de route zelf was totaal niet boeiend en de wind begon behoorlijk toe te nemen. Maar toen had ik nog wind mee...

De zeeleeuwen waren leuk, maar ik kon niet te lang blijven want ik had al zo’n vermoeden dat de terugreis wat langer zou duren. En ik wilde natuurlijk niet te laat zijn voor de ontmoeting met mn ouders. Nou, die terugreis werd een hel. Geen wind maar zandstorm!!! Met beide handen voor mn gezicht was het moeilijk fietsen, niet dat ik vooruitkwam als ik het probeerde trouwens. Net toen ik begon te denken “dit is eigelijk best wel gevaarlijk”, stopte er een auto met een Argentijns gezin. Ze vroegen niet eens of ik mee wilden rijden, ze zeiden gewoon: we gooien de fiets achterin, ga jij maar alvast in de auto zitten. Nou, je wil niet weten hoe dankbaar ik me op dat moment voelde.

Na heel lang douchen en 3 x mn haren wassen om al het zand te verwijderen, was ik een half uurtje later op pad gegaan voor de ontmoeting dan ik vooraf met mezelf had afgesproken. Dus ik stapte lekker door. Toen ik vlakbij het hotel van mn ouders was, kwam er een bus aanrijden. Aangezien de hele bus naar me aan het zwaaien was, kwam ik tot de conclusie dat dat wel de bus van mn ouders moest zijn. En inderdaad, we kwamen daar precies tegelijkertijd aan. Pap en mam renden de bus uit en we vlogen elkaar in de armen. Het had zo een film kunnen zijn.

De rest van de dag hebben we Puerto Madryn verkend en heel lekker gegeten. De volgende dag ben ik met de Djoser groep (reisorganisatie van mn ouders) meegegaan met de excursie naar Peninsula Valdes. Het was erg fijn om zo de hele dag met elkaar op te trekken. Het is zo snel lekker oud-vertrouwd. Na zo’n tijd reizen is het heerlijk om even mensen om je heen te hebben waar je van houdt, die je echt kennen en waarmee je over de dagelijkse gang van zaken in Nederland kunt praten. Want, ook al heb ik het hier prima naar mn zin, ik mis thuis soms echt wel!

Helaas moesten we ’s avonds (na wederom lekker eten) alweer afscheid nemen. Mn ouders gingen door naar Esquel en Bariloche en ik had de dag erna nog een excursie geboekt via mn hostel naar Punta Tombe.

Na die excursie heb ik op donderdagavond een nachtbus naar Neuquen gepakt waar ik vorig weekend heb doorgebracht met Alejandro. Een tweede reünie dus. Het was goed om elkaar weer te zien. We hebben vooral veel tijd met zijn familie doorgebracht. Dat was voor mij soms wat frustrerend want ik versta weinig van dat Spaanse geratel en dat zit je daar maar wat te zitten. Wel zijn we nog naar een leuk festival geweest: fiesta de manzana (appel feest). Daar heb ik een leuke Peruaanse band ontdekt “Calle 13” die een combi speelden van rock, raggeaton, rap en big band (met heel veel blazers). Maar op maandag was het weer de hoogste tijd om door te gaan. Het is goed zo.