Spanning op de laatste dag

Afgelopen woensdag - mn allerlaatste dag in India - is het me dan toch gelukt: ik heb de Taj Mahal gezien! En ook al is het extreem toeristisch, het is een bezoek meer dan waard! Zo’n ongelooflijk mooi mausoleum en het intense liefdes verhaal wat erachter schuilt, maakt grote indruk.

Toen ik afgelopen maandag/dinsdag in de trein naar Delhi zat, kreeg ik een sms van Magda. Of ik woensdag samen met Agustina naar Agra op en neer wilde gaan? Een georganiseerde tour: op één dag heen en terug. Nu had ik al bijna de hoop opgegeven om de Taj Mahal te zien. Het leek maar niet te lukken om daar te komen. Maar nu kreeg ik toch de kans. Agustina komt uit Argentinië en logeert net als ik af en toe bij Magda en Sati. Samen is altijd leuker dan alleen, dus ik dacht: let’s do it.

Agustina bleek een fantastisch reismaatje te zijn. Het klikte meteen, dus dat was een hoop geklets in de bus. Het duurde langer dan gepland om in Agra te komen, maar gelukkig ging de tijd snel. Agustina kon mij veel vertellen over Argentinië, goede tips geven, en ze kan zelfs wat logeeradresjes voor me regelen. Toch altijd fijn om wat connecties te hebben! Ik ben me er nog niet helemaal van bewust maar – laten we wel wezen – volgende week kom ik al aan in Buenos Aires... olé :) (of is dat Spaans?)!

De tour die we geboekt hadden bracht ons eerst naar Akbar’s tomb. Akbar was een belangrijke Mongoolse heerser, maar ik vond z’n graftombe wel erg tegenvallen. Vond het gewoon een beetje sneu voor die man. Daarna zouden we naar Agra fort gaan. Maar Agustina en ik hebben allebei een rondje Rajastan achter de rug, dus die forten hebben we nu zo onderhand wel gezien. En ik kom helemaal niet voor een fort, ik kom voor de Taj. Na wat navragen bleek dat we daar een uurtje de tijd zouden hebben. Wat een domper. Dus wij hebben geregeld dat we in de buurt van de Taj Mahal afgedropt werden. En zo hebben we meteen de toeristische groep kunnen ontvluchten (reisleiders in India liggen mij niet zo heb ik ontdekt). Wij hadden dus de hele middag de tijd om de Taj te bewonderen. Een zeer goede keuze moet ik zeggen.

Om 17 uur zouden we de groep weer ontmoeten. Zij waren iets verlaat, maar uiteindelijk zijn we vrij bijtijds weer teruggegaan richting Delhi. Mijn vlucht naar Londen ging de volgende dag (zeg maar nacht) om 3:30 uur. Rond 22 uur zouden we weer terug zijn in Delhi, dus ik had voldoende speling om nog even te douchen, wat te eten, rusten etc. Althans, dat dacht ik.
De bus was behoorlijk vertraagd vanwege (alweer) veel files op de weg. En toen we bij de provinciale grens met Delhi aankwamen, kwam de bus moervast te staan. We hadden in twee uur tijd ongeveer 100 meter afgelegd. En ik kreeg echt de zenuwen...
Op een gegeven moment begon het tot me door te dringen dat het heel goed mogelijk was dat ik mn vlucht zou missen. Ik had me de hele week zo verheugd om weer naar huis te gaan, iedereen weer te zien, kruidnoten te eten en chocolademelk te drinken! En ik ben inmiddels behoorlijk klaar met India. Achteraf ben ik wel blij dat ik mn tijd in Nepal geoptimaliseerd heb en relatief weinig tijd voor India heb genomen. Maar nu wil ik naar huis!!!

Ik heb heel wat smsjes naar Magda gestuurd. Agustina heeft voor me gebeden. Ik heb heel wat Om Mani Padme Hummetjes gezegd. En... uiteindelijk begon het verkeer weer te rijden. Magda en Sati waren met de taxi (die al bijna 2 uur voor mij klaarstond) naar een centraal punt gekomen om ons al voor het officiële afzetpunt te onderscheppen. We zijn naar huis geracet, snel mn tas gepakt en toen door naar het vliegveld. De taxi chauffeur had het goed begrepen: die wist het gaspedaal te vinden en reed structureel door rood. Fijn! Om 2:20 was ik op het vliegveld. Gelukkig kon ik nog inchecken en was iedereen vriendelijk, ook al kreeg ik mn ghurka mes (een sleutelhanger die ik van Sarita heb gekregen) bijna niet mee door de security check. “Very dangerous madam”, rot toch op man. Maar de aanhouder wint.
Het voordeel was, dat ik niet lang op het vliegveld hoefde te wachten! Ik kon meteen boarden en voordat we opgestegen waren, lag ik al in coma. Ik ben alleen één ding vergeten in Delhi: mn stem. Ik krijg er alleen wat gepiep uit. Die life verslagen kunnen dus toch wat problematisch worden. Ach, wellicht dat een fatsoenlijke nacht slaap in mn ouderlijk huis wonderen doet...

(geschreven op het vliegveld Londen Gatwick)