Sprookjes in een keiharde realiteit

Momenteel ben ik aan het rondreizen door Rajastan. Het land van de maharadja’s, indrukwekkende forten en sprookjesachtige paleizen.

Het is één groot fata morgana hier. Letterlijk en figuurlijk, want achter al die pracht en praal schuilt een hoop armoede, ellende en smerigheid. Niets is wat het lijkt. Ook nu weer word ik geconfronteerd met de enorme tegenstellingen die India kent. Vooral na zo’n tijd in Nepal te hebben doorgebracht is het enorm omschakelen. Iedereen probeert je hier een poot uit te draaien en ze liegen de hele boel bij elkaar.

Vorige week maandag (de 16de) was echt het toppunt. Ik had in Nepal een treinkaartje gekocht naar Agra (waar je de Taj Mahal kunt bezoeken). Kom ik op het station in Delhi, zegt de meneer aldaar dat mn kaartje niet reconfirmed (herbevestigd) is. Maar, bevestigd is bevestigd. Hoe bevestigd wil je het hebben? Puntje bij paaltje had ik geen geldig kaartje. Shit. Maar ik kon wel mn geld terugkrijgen. Ja fijn, maar hoe kom ik nu in Agra? Alle treinen waren volgeboekt. Ik kon wel met een privé chauffeur gaan – voor maar 94 euro!!! Die man begon behoorlijk op zn zenuwen te werken. Dus ik heb Magda gebeld voor advies en die had een adresje waar ik wel naartoe kon gaan om een bus te regelen.

Een auto-rickshaw-driver zette me af bij een kantoortje en zei dat dit het echt was. Nou, daar geloofde ik niks van. Na 10 min wachten op een manager die er nog niet was, heb ik de benen genomen. Vervolgens Magda weer gebeld voor het volledige adres en op naar de volgende driver. Ik werd weer ergens afgedropt waar ik – ondankt het adres – nog steeds mn twijfels bij had. De meneer daar was in ieder geval wel aardig. We hebben samen naar mn reisschema gekeken, waar ik eigenlijk helemaal nog niet over had nagedacht. En vervolgens probeerden we wat treinen te boeken. Maar alles was volgeboekt of reed niet en bussen waren volgens hem geen optie. Uiteindelijk wilde hij me dus ook weer een privé chauffeur verkopen. Ooohhhhh..... Inmiddels belde Magda, mijn reddende engel. Zij wilde de meneer van dit reisbureautje wel even spreken. Toen ik de telefoon terug kreeg zei ze: Saskia, get out of there. Don’t buy anything. I’m coming to get you. Zoals ik al zei, mn reddende engel. Magda kwam me ophalen.

Samen zijn we naar het reisbureau gegaan waar het mijzelf maar niet lukte om te komen. Dat is een overheidsbureau waar ze oprecht advies en informatie verschaffen. Daar werd ik geadviseerd om naar het Rajastan Tourist Office te gaan. Toen we daar aankwamen, bleek dat ik per direct op een bus naar Jaipur kon stappen: de hoofdstad van Rajastan. Aangezien ik erg weinig tijd heb voor mijn rondreis door Rajastan en deze dag ook alweer verloren leek te gaan, vond ik het best. (Agra ligt in een andere provincie, dus dat kon ik daar niet regelen). Dus toen zat ik ineens in een bus naar Jaipur in plaats van de trein naar Agra. Change of plans, zo snel kan het gaan. Het zal mij benieuwen of het met me ooit nog gaat lukken om de Taj Mahal te zien. Maar wellicht begrijp je nu waar mn frustratie ten opzichte van Indiërs momenteel vandaan komt....

Think pink
Maar laten we het over leuke dingen hebben. Want Rajastan heeft een hoop te bieden. In Jaipur had ik een leuk hotelletje gevonden. Eigenlijk zaten ze vol, maar de eigenaar kon me de torenkamer nog wel aanbieden (goedkoper dan normaal). Erg leuk, ik kon vanuit de kamer helemaal rondkijken over de stad! Het enige was dat deze kamer geen warm water had. Nou, aan koude douches ben ik inmiddels wel gewent dus das geen probleem. Ik heb heerlijk geslapen en de volgende dag heb ik een georganiseerde sightseeing tour geboekt. Had ff geen zin in onderhandelen met drivers, dus dit was de goedkoopste en gemakkelijkste optie. Maar wel een vol programma: tempels, forten en een paleis.

Jaipur staat ook wel bekend als 'de roze stad' aangezien de gebouwen in de oude binnenstad bijna allemaal terracotta-roze zijn. Hier is ook een oud paleis en observatorium te vinden. Dat zag er mooi uit en het was leuk om daar rond te slenteren. We hebben geluncht bij het Nahargar fort wat wel de moeite waard was en tenslotte hebben we ook het Amber fort – wat iets buiten de stad ligt – bekeken. Dat was echt een hele ervaring. Prachtige uitzichten en sprookjesachtige taferelen.
Ik had deze dag mn nieuwe Nepalese hippie rok aangetrokken. Dat bleek een schot in de roos te zijn bij de Indiers. Tja, ik was alweer vergeten wat voor een uitwerking vrouwen op Indiërs hebben (ik neem aan dat dat niet alleen aan mij ligt). Op een gegeven moment wordt het gewoon lachwekkend. Ik ben nog nooit op één dag zo vaak mee uit gevraagd als hier. Het is maar goed dat ik diezefde avond alweer een nachtbus naar Jodhpur had geregeld.

Struinen door middeleeuwse straatjes
In de nachtbus naar Jodhpur heb ik zelfs nog kunnen slapen ook. Ze hebben hier speciale sleeper coaches, wat inhoudt dat boven de stoelen nog een aantal plekken zijn gemaakt waar je kunt liggen. Een beetje krap, maar het werkt wel.
Na roze werd het tijd voor blauw. En ik kan zeggen, deze blauwe stad bevalt me prima. ‘s Ochtends vroeg kwam ik aan bij guesthouse Singhvi’s Haveli en ik was zwaar onder de indruk. Het ziet er hier prachtig uit. Ik had een geweldige kamer en ze hebben hier zelfs wifi! Jeej!
Na een verfrissende douche ben ik naar het fort van deze stad gelopen. (Is hier om de hoek.) Dit fort is echt geweldig! Het is in een super goede staat, geen afval en ieder keer als je een hoekje omgaat kom je weer een verrassend mooi tafereel tegen. Ik heb een audiotour gedaan die erg entertainend was en verder ben ik vooral door de straatjes gaan dwalen. Het oude (en blauwe) gedeelte van Jodhpur is erg rustig, de mensen zijn vriendelijk en het was deze dag echt een verademing zo rustig als dat alles was. Hier hangt echt dat ‘1001 nacht sfeertje’, weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.

Going local
De volgende dag (donderdag) heb ik samen met Susan uit Nieuw Zeeland een uitstapje gemaakt naar de dorpen rondom Jodhpur. Dan krijg je pas echt een beeld hoe het dagelijks leven van de mensen er hier uitziet. Wat dat aangaat lijkt het of de tijd in Rajastan heeft stilgestaan. Het kaste systeem viert nog steeds hoogtij. Het is voor mij zo moeilijk voor te stellen dat bij je geboorte al vaststaat hoe de rest van je leven eruit gaat zien. Je wordt in een bepaalde kaste geboren, die gekoppeld is aan een beroep. De hele familie zit in die business en dat ga jij dus ook doen. Daarbij komt nog eens dat je (ruim) voor je twintigste wordt uitgehuwelijkt en daar heb jezelf niks over te zeggen. Dan hebben wij toch ongelooflijk veel vrijheden.

We zijn die dag bij verschillende families op bezoek geweest. De eerste familie leefde van landbouw (als er regen is) en hadden wat vee. We kregen een demonstratie hoe opium wordt gebruikt bij bepaalde ceremoniële rituelen of bij hooggeëerd bezoek. Blijkbar waren wij dat ook want we konden een slokje proeven. Opium wordt hier gedronken (vanuit de rechter handpalm). Nieuwsgierig als ik ben wilde ik wel een slokje wagen. Nou, ik geloof dat Susan en ik de rest van de ochtend stoned in de jeep hebben gezeten!
Dit rit vervolgde naar een familie waar men traditionele kleden maakt. Ook zijn we bij een pottenbakker wezen kijken. Daar heb ik zelfs nog mn eigen potje in elkaar gedraaid. En we hebben een demonstatie gekregen van een blokdrukkunst voor op stoffen en kleden. Alle kennis en expertise zet zich dus van generatie op generatie voort.

Na de village tour rondom Jodhpur heb ik weer een bus gepakt. Die bussen zijn echt ideaal, want reserveren is niet nodig en er is altijd plaats. Dit keer ging de rit naar Jaisamel, zo’n 5 1/2 uur rijden.

Jaisamel: een romantisch plaatsje midden in de woestijn
Meteen toen ik in Jaisamel aankwam heb ik een camel safari geregeld: één van de dingen waar dit plaatsje bekend om staat. Zo ben ik vrijdag ochtend om 7 uur vertrokken, de woestijn in. Ik deed deze safari samen met twee mannen. Met Karsten, een extreem suffe Duitser die gewoon weigerde om een gesprek aan te gaan en zich compleet afzonderde (behoorlijk contact gestoord dus). En daarnaast was er Pete, een Engelse huisarts die al bijna een jaar aan het reizen was, prettig gestoord, vol Engelse zwarte humor en praatziek. Het tegenovergestelde van Karsten dus. Ik kon het meteen al goed met Pete vinden, dus wij hebben er vooral samen een leuke tijd van gemaakt.

Nadat we per jeep in de woestijn waren gedropt, konden we onze kamelen bestijgen. De mijne heette Khalu, dat zwart betekent. En dat was ie ook, bijna. Nu was mij verteld dat een rit op een kameel nog wel eens vies tegen kon vallen en lichamelijk behoorlijk veeleisend is. In het begin leek het wel mee te vallen, maar na 2,5 uur kameelrijden was ik erg blij dat onze lunchplek in zicht kwam. De lunch break duurde lekker lang, want onze kamelenman – Guman genaamd – ging op houtvuur een uitgebreide maaltijd bereiden. ’s Middags gingen we weer verder voor een volgende rit van zo’n 3 uur. Het is wel echt onwijs gaaf om de hele dag zo door de woestijn te rijden. Het landschap blijft veranderen en het is ook gewoon leuk om de kamelen te observeren. Ze kunnen je heel dom aankijken, maar tegelijkertijd zijn deze gigantische beesten enorm schattig met hun lange wimpers en fluffy vacht. Ze hebben een hoog aaibaarheidsgehalte en je kan ze ook echt aaien! Eind van de middag kwamen we aan bij de sand dunes, de plek waar we gingen overnachten. De zonsondergang daar was prachtig. Compleet verlaten, geen zwerfafval, alleen een kleurrijke horizon en de woestijn zoals je hem in films ziet.

Na het eten kwam de 'SRV man' per kameel langs waarbij we een biertje konden kopen. Pete en ik besloten het er flink van te nemen. Zo vaak slaap je nou ook weer niet in een woestijn. Dus wij hebben ieder twee flessen genomen + een biertje voor Guman (fles bier is hier 0,66 l). Karsten besloot om voor de Limca (limonade) te gaan. Limca Hanneke!!! Hahaha, maar dat is een ander verhaal van toen we in Kashmir waren, dat houden jullie nog van me tegoed. Het was een gezellige avond (voor mij en Pete) en het was fantastisch om in de buitenlucht onder de sterrenhemel te slapen. Gelukkig hadden we dikke dekens, want het koelt behoorlijk af ’s nachts! De volgende dag hebben we vanuit ‘bed’ genoten van de zonsopgang en daarna vervolgde de reis zich weer per kameel. Na de lunch werden we opgehaald en weer naar de bewoonde wereld gebracht. Een camel safari is toch wel een heel bijzondere ervaring.

De volgende dagen had ik de tijd om rustig Jaisamel te leren kennen. Ik heb besloten om niet naar Bikaner te gaan, maar op maandag (23ste) een directe nachttrein naar Delhi pakken. Dat scheelt een hoop gestress. Na iedere nacht in een andere stad (of bus) te hebben geslapen is het wel lekker om even op dezelfde plek te blijven. Ik verbleef in het fort van Jaisamel, dat ook wel bekend staat als ‘het levende fort’. Daar waan je je echt in een heel andere tijd. Tussendoor ben ik alleen nog wel van hotel verwisseld vanwege een gluiperige en handtastelijke hoteleigenaar. Niks ernstigs hoor, maar ik gun die klootzak geen enkele rupee. Ik begin nu wel echt een hekel aan Indiërs te krijgen (de mannen dan hè).

In mn nieuwe hotel heb ik een Boeddhistische Israëlische man ontmoet die me geleerd heeft om beter met al die vervelende mensen op straat om te gaan. Daarnaast hebben we veel gesproken over mediteren en ‘het leven’. Echt precies de juiste persoon op het juiste moment. Ik ben momenteel een boek aan het lezen over het leven van Jezus en de parallellen tussen het Boeddhisme en het Christendom. Erg interessant allemaal en dan is het leuk om daar ook met iemand over te kunnen praten. We zijn nog een avond samen uiteten geweest in een artistieke wijk waar life muziek was. Dat was leuk en daarnaast voel ik me een stuk veiliger als er een man naast me loopt.

Inmiddels zit ik in de trein van Jaisamel naar Delhi dit laatste deel van mn reis door Rajastan te beschrijven. De rit duurt 19 uur, dus voldoende tijd om mezelf eens uit te leven op mn laptop. Ik zie dat het een enorm verhaal is geworden. En dan probeer ik het nog kort te houden! Maar goed, ik kom bijna thuis – al is het maar voor een weekje – dus ik kan ook life wat verslag uitbrengen ; )