Hoogtepunt

Ik ben weer in de bewoonde wereld, terug van onze trekking door de Annapurna Conservation Area. Wat een overwinning! Marja en ik hebben het gewoon gedaan. We hebben het gehele circuit volbracht. Ok, we hebben het dan wel opgesplitst in twee trekkingen - ik vorig jaar en Marja twee jaar geleden - maar niettemin hebben we allebei het traject van Besisahar naar Naya Pull afgelegd. Dat is in totaal 211 km door de bergen. In de afgelopen dagen hebben we 121 km afgelegd. Je begrijpt dat ik momenteel kuiten als staal heb. Ben nog nooit in zo’n goede conditie geweest. :) Gisterochtend zijn we op het vliegveld in Jomson (met 5 lagen kleding aan en bergschoenen) op een weegschaal gestapt die daar toevallig stond... Nou, dat wordt schaamteloos heel veel steak eten deze week en onbeperkt snoepen!!!

De kant van het Annapurna gebergte waar we nu hebben gelopen, had een extra grote uitdaging: de Thorung La. Een pas gelegen op 5416 meter. We hebben 9 dagen de tijd gehad om naar dit hoogtepunt toe te werken, inclusief één acclimatisatiedag in Manang. Langzaam aan wen je aan de hoogte en verandert het klimaat, de omgeving, de temperatuur, de mensen, religie (van Hindoeïsme naar Boeddhisme). En zo kwamen we steeds dichter bij de grootste fysieke uitdaging die ik ooit in mn leven heb geleverd.

De weg ernaartoe was fantastisch en een beleving op zich. Het grootste deel van de route liepen we langs een woeste rivier. Ik weet niet hoe vaak we met (soms geïmproviseerde) bruggen van de ene naar de andere kant zijn gegaan. Veel klimmen en weer dalen. Ook zijn we veel watervallen tegengekomen. Soms was er even geen pad. Heftige regen tijdens de monsoon zorgt jaarlijks voor flinke aardverschuivingen. Dan moet je nog wel eens met handen en voeten over richeltjes klauteren. En dat boven het ravijn. Je moet hier echt geen hoogtevrees hebben!

We zijn begonnen op 820 meter boven zeeniveau. Dat betekent dat het heerlijk warm is, zeg maar gewoon tropisch. Dan loop je in je t-shirt, korte broek en de rugtas bomvol met kleding. Maar op dag 4 bereikten we al het plaatsje Chame dat op 2700 meter ligt. Dan wordt het toch een stuk frisser. Overdag als de zon schijnt is het aangenaam, maar ’s avonds is het heerlijk om bij het haardvuur in de keuken te kruipen. (Er wordt hier ouderwets op vuur gekookt.)

De guesthouses waar we sliepen waren ook divers. Soms verblijf je in een dorpje waar gewoon weinig is. Dan slaap je op een hard bed en voel je ’s nachts de wind door de kamer gieren. En dat terwijl het buiten aardig kan vriezen. Gelukkig hadden we een warme slaapzak en waren en vaak extra dekens beschikbaar. De waterfles wordt ’s avonds gevuld met gekookt water en op deze manier omgedoopt tot kruik voor bij de voetjes. De meeste nachten hebben we goed weten te doorstaan.

Soms zijn er ook relatief luxe guesthouses. Zo hadden we een heerlijk plekje in Manang. Goed eten, gezellige mensen en zelfs een warme douche! Die had ik tot zoverre nog niet gehad. In dit “stadje” bleven we een extra dag om aan de hoogte te wennen en wat te relaxen. We zijn zelfs nog naar de bioscoop geweest. De film “into thin air” draaide daar, over een expeditie in 1999 naar de top van Mount Everest waarbij uiteindelijk aardig wat mensen om het leven zijn gekomen (waar gebeurd dus). Ik heb op het puntje van de bank gezeten... wat was dat spannend. En als je zelf op die hoogte verkeert, dan maakt het allemaal extra veel indruk. Maar dan lijkt het trotseren van de Thorung La ineens peanuts!

De 9de dag kwamen we aan in Thorung Phedi, 4450 m. Dit is de laatste stop voordat je de pas over gaat. Omdat het beter is om niet op het hoogste punt dat je geweest bent die dag te gaan slapen (om hoogteziekte te voorkomen) is het handig om nog een stukje naar boven te lopen. Aangezien ik wilde weten wat er achter de rotsen zat en wat me de volgende dag te wachten stond, ben ik uiteindelijk in mn eentje helemaal naar high camp gelopen (4850 m). Dit is het moeilijkste stuk naar de pas, maar ik kon mn nieuwsgierigheid niet bedwingen. En het lopen ging goed. Ik had enorm veel energie en wilde niet meer stoppen. Ik was vol zelfvertrouwen: Thorung La, here I come.
Maar... ’s nachts werd ik flink wakker geschut. Uitgerekend die avond heb ik voedselvergiftiging opgelopen. Dat was dus rennen naar de wc. Shit! Tja wat doe je dan? Snel pillen ingenomen om de boel te stoppen. En dat werkte goed.

Om 3 uur werden we gewekt en 3:45 uur zijn we in het donker aan de klim begonnen. De temperatuur was ongeveer min tien. Het was koud. We moesten bij elkaar blijven lopen vanwege de kans op snow leopards. Nu lijkt het me best cool om er één tegen te komen, maar dat was toch een beetje gevaarlijk. Marja loopt wat langzamer dan ik, dus ik kon niet in mn eigen tempo lopen. Ik kreeg het – ondanks de inspanning – dus niet echt warm. Maar Marja had het nog veel zwaarder dan ik. Die zat zo te bibberen toen we eenmaal in high camp waren, dat ik me ernstig zorgen maakte. Veel dekens, een warme kruik, thee en wat krachtvoer (snickers) doen gelukkig veel goed. Onze gids Balakrischna stelde voor om een paard te regelen, maar daar was voor ons geen sprake van. We hebben een missie en opgeven is geen optie!

De zon kwam op en het werd wat warmer. Het lopen ging beter: op naar de volgende thee stop. Na high camp was het pad niet meer zo ongelooflijk stijl (zigzaggend omhoog), maar liepen we tussen de besneeuwde bergen door. Het was adembenemend mooi. Dat is zo overweldigend om mee te maken.
Op een gegeven moment zag ik in de verte wat gebedsvlaggetjes wapperen. Weer een mooi uitzichtpunt? Of heilige plaats? Nee, we hadden het gehaald! Daar was de pas, het hoogste punt, mijn hoogtepunt! De tranen sprongen in mn ogen. “Marja, we hebben het gewoon gehaald” Nou, ja... gewoon... maar we zijn er. En we hebben het toch maar mooi voor elkaar gekregen. We vielen elkaar in de armen. Yes, we made it!

Helaas moest het echte afzien voor mij nog komen. Het lopen naar de pas was zwaar, maar het is mij eigenlijk vrij goed afgegaan. Mijn probleem was alleen dat alles wat ik die dag gegeten had, als een blok beton op mn maag bleef liggen. En het begon steeds meer pijn te doen. Nu ben ik aardig gewent aan het hebben van buikpijn, maar dit was echt zwaar. We moesten na de pas 1600 meter naar beneden lopen naar Muktinath. Aan de andere kant van de pas lag echter veel sneeuw, dat ijs geworden was. Dit liep erg moeizaam, de paadjes waren smal en stijl en een misstap kan een dodelijke val veroorzaken. Ik begon steeds wankeler op mn benen te staan. Mn kracht was weg, had ik koorts? Ik kon niet meer. Uiteindelijk zagen we Muktinath in de verte liggen, maar dat was nog zo ver...

Rond 15:00 uur bereikten we de eerste plek sinds de pas waar je thee kon drinken. Vanuit daar was het nog 1,5 uur lopen naar Muktinath. Er was hier ook een guesthouse en aangezien ik de uitputting nabij was, besloten we om daar te overnachten. Ik ben meteen op bed gaan liggen en gelukkig komt de verlichting dan snel. Toen ik weer een beetje bij mn positieven kwam, begon ik om me heen te kijken: lemen muren, veel stof, grote kieren tussen de dakplaten (dus je kon gewoon naar buiten kijken). “Oh, er gaat iemand hiernaast naar de wc. Fijn dat ik kan meegenieten.” Ok, niet relaxt. Wil ik hier in de vrieskou de nacht doorbrengen? Dan weet ik zeker dat ik de volgende dag nog zieker ben. Dus, ik heb twee paracetamol gepakt, mn moed bij elkaar geraapt en gezegd: “Marja, we gaan door.”

Uiteindelijk zijn we in een heerlijk hotel aangekomen, waar ik ruim 12 uur geslapen heb in een heerlijk warm bedje... Eind goed, al goed.

Inmiddels ben ik wéér in Kathmandu. Het blijft heerlijk om hier terug te komen. Gisterochtend ben ik van Jomson (eind van de trek) naar Pokhara gevlogen. En ’s middags heb ik voor de tweede keer die dag mn leven gewaagd door in een Nepalees vliegtuigje naar Kathmandu te vliegen.

Ik heb nog maar een paar dagen tot ik naar Delhi vlieg en ik wil iedereen hier graag nog een keertje zien. Vanmiddag heb ik met Suraj afgesproken, vanavond ga ik uiteten met Dwarika (heel spannend), wellicht daarna nog een biertje drinken met Keshav. Morgen naar Sankhu om de kids gedag te zeggen. Zaterdag ga ik met Sarmila en Dipendra naar Dulikhel en blijven we een nachtje slapen bij hun familie. En tussendoor wil ik ook nog wat shoppen! Druk programma dus.