Varanasi: de heilige stad aan de ganges

Vrijdag de 25ste ben ik van Delhi naar Varanasi gevlogen, dat is toch een stuk relaxter dan 14 uur in een trein zitten. Eenmaal in Varanasi had ik geen idee waar ik naartoe zou gaan, dus het eerste adres in de Lonely Planet leek me wel geschikt. Vanaf het vliegveld ging er een busje naar de stad. Hier raakte ik meteen al aan de praat met een aardige Italiaanse jongen genaamd Fabio. Hij had gereserveerd in een guesthouse dat naast mijn adres lag, dus we hebben de reis samen voortgezet. Uiteindelijk ben ik ingecheckt in hetzelfde guesthouse als Fabio: Ganpati guesthouse, vlakbij de main ghat.

Een ghat is een plek aan de Ganges waar allerlei rituelen worden uitgevoerd. Het maken van offers (Puja), rituele verbrandingen (crematies), maar de meeste ghats worden gebruikt om in de Ganges te baden. Varanasi is één van de heiligste steden in India en is een populaire bestemming voor pelgrims. Men gelooft dat als je in Varanasi overlijd, je bevrijd wordt van de levenscyclus van leven en dood. (Hindu’s geloven in reïncarnatie).

De eerste middag in de guesthouse zag ik wat mensen aan een tafel zitten, dus ik vroeg ik erbij kon komen zitten. “Ja, natuurlijk” Nou, en zo maak je hier dus vrienden. Leher - een Iers meisje - bleek met hetzelfde vliegtuig als ik te zijn gekomen. Lou uit België en Stephanie uit Frankrijk waren er al een paar dagen. Rob uit Schotland (die niemand echt kon verstaan) kwam er ook bij zitten. Erg gezellig. Ik wilde eigenlijk even op Fabio wachten, maar die had ik net misgelopen. Met dit groepje mensen zijn we de stad ingelopen, of eigenlijk: door de straatjes gaan dwalen. Het is een enorm doolhof daar en toen Fabio en ik de eerste keer richting de guesthouse liepen – onder begeleiding van iemand die je wel wil ‘helpen’ – dacht ik: er is vast wel een short cut, anders vind ik deze plek nooit meer terug. Nou, die short cut is er dus niet. Maar toch kregen we het vinden van de weg verbazingwekkend snel onder de knie.

’s Avonds was er een ceremonie bij de main ghat waar we met zn allen naar zijn gaan kijken. Het was precies het begin van een belangrijk festival, Diwali genaamd (in Nepal heet dat Dashain) dus er waren allerlei extra festiviteiten aan de gang. Het is indrukwekkend om zo’n ceremonie te zien, maar ik heb echt geen idee waar het over gaat. Daar kwam ik Fabio weer tegen dus die sloot ook aan voor het avondeten. We hebben gezellig met zn allen zitten eten en een biertje gedronken. Zes mensen met zes nationaliteiten!

De volgende ochtend ging de wekker erg vroeg, namelijk om 5:00 uur. Eén van de populairste attracties hier is om rond zonsopkomst een boottocht te maken over de Ganges. Met Fabio, Leher en Rob heb ik twee uur lang langs alle ghats gevaren. En wat je dan allemaal ziet is echt onvoorstelbaar! Laat ik eerst even uitleggen dat het water van de Ganges nou niet bepaald schoon is. Uit samples die van het water genomen zijn, blijkt dat per 100 ml er zo’n 1,5 miljoen bacteriën te vinden zijn. En dat terwijl water dat veilig wordt bevonden om in te baden, niet meer dan 500 bacteriën per 100 ml mag bevatten! Maar goed, tijdens ons boottochtje hebben we van alles gezien. Mensen die de was doen in de Ganges (nee daar wordt het lekker schoon van), maar we hebben dus ook een aantal lijkverbrandingen gezien. De as wordt uitgestrooid in het water. En vervolgens zie je een paar meter verderop iemand zn tanden poetsen met dat water!!! Ik dacht dat ik over mn nek zou gaan.

Varanasi is een stad waar het er niet zozeer om gaat om dingen te ondernemen of te bezichtigen. Hier moet je gewoon het leven op straat aanschouwen en mensen observeren. Wat ook een leuke dagbesteding is, is om compleet de weg kwijt te raken (dat is zo gepiept) en dan vervolgens weer proberen om je weg terug te vinden.

Leher en ik zijn samen verdwaald toen we probeerden een tempel te vinden. Toen we zo verdwaald waren dat we zelfs de rivier niet meer konden vinden, hebben we maar een rickshaw genomen. Bleek dat die tempel echt bij ons om de hoek was. Na heel veel moeite waren we er dan eindelijk: mochten we de tempel niet binnen omdat we geen Hindu zijn. Dat had ik eigenlijk wel moeten weten, maar van een afstandje hebben we toch een glimp van de tempel opgevangen. Vervolgens hebben we lekker geluncht in een ander deel van de stad en zijn we langs de ghats gelopen helemaal in het zuiden van Varanasi. Daar was het lekker rustig en leek het of iedereen siësta aan het houden was.

Nu is het zo dat niet iedereen hier zomaar gecremeerd mag/kan worden. Kinderen, zwangere vrouwen, wanneer je door een cobra gebeten bent en mensen die niet aan een natuurlijke dood zijn gestorven (zoals zelfmoord) mogen niet gecremeerd worden. Zij worden in doeken gewikkeld, het lichaam wordt verzwaard en dan wordt het ter water gelaten. Leher en ik waren bevoorrecht om dit in levenden lijve te mogen aanschouwen. Ik was echt in shock! Dan zie je dus zo’n lichaam op de punt van een boot liggen, vastgebonden aan een stuk beton. En ik dacht, dan varen ze ver de rivier op. Maar nee hoor, een paar meter van de kant vandaan wordt het gewoon overboord gekieperd. Niks ceremonie. Hoppekee en weer klaar.

Aan dezelfde ghat was ook een verbanding aan de gang. Daar zagen we een hond in de overgebleven as een stukje verderop, in overblijfselen wroeten en later heel enthousiast op ‘iets’ kauwen...

Je wordt hier wel heel erg geconfronteerd met de dood. Maar de dood heeft voor de Indiërs hier een heel andere betekenis dan bij ons. De dood hoort bij het leven en is onderdeel van de cyclus. Ik vond het vooral heel luguber allemaal. En zo ‘en plain publique’ (dat schijf je vast niet zo, maar ik heb geen zin om het op te zoeken). Nu bestaat het woord privacy niet in het Hindi en dat zie je hier ook maar weer.

Leher en ik konden het goed vinden samen. We bleken erg veel gemeenschappelijk te hebben. Het is wel bijzonder hoe open je naar iemand kunt zijn die je eigenlijk helemaal niet kent en waar je maar zo kort de tijd mee doorbrengt.

Zondag hebben we weinig gedaan. Ik heb wat films van Leher gekopieerd voor op mn laptop (relaxt!) en ik heb haar wat muziek gegeven. Lang leve het digitale tijdperk. Iedereen blijkt een netbook in zn backpack te hebben ; ) ’s Middags zijn we naar een spa gegaan waar we ons overdreven hebben laten verwennen met massages en een stoombad! Tja, het lijf wil ook wat...

’s Avonds ging mijn reis weer verder... naar Kathmandu. Om 23 uur ben ik per rickshaw naar het station vertrokken. Dat was een leuk ritje (van ruim een half uur) omdat het overal feest was in de stad (vanwege dat festival). Op het station moest ik mn vertrek spoor zien te vinden. Dat bleek nog niet zo makkelijk. Het was daar bom vol en overal lagen mensen op de grond te slapen. Moeten die een trein hebben of wonen ze hier? Ik vrees het laatste.

Ik zag één westerse toerist, dus daar ben ik maar naartoe gegaan. Hij bleek samen met zijn reisgenoot ook op de trein naar Gorakhpur te wachten. Daar was ik erg blij om, want het is toch niet zo prettig om ’s nachts alleen op zo’n station te staan. Deze heren van begin 40 bleken Zweedse Serviërs te zijn. Al jaren wonend in Zweden met de Zweedse nationaliteit, maar oorspronkelijk kwamen ze uit Servië. Dat klikte meteen, helemaal toen ik vertelde hoe vaak ik al in Servië ben geweest en dat ik de Kuma ben van Debora en Sladjan.

Uiteindelijk hebben we de reis naar Kathmandu met zn drieën gemaakt. Eerst van Varanasi met de nachttrein naar Gorakhpur. Toen met een local bus (die 3 uur deed over 100 km) naar de grens met Nepal. Hier kwamen we rond 12 uur ’s middags aan. Vervolgens konden we pas om 16:00 uur een bus naar Kathmandu pakken. Om 4:30 uur in de ochtend - en dus anderhalve dag verder – was ik dan eindelijk in Kathmandu. Gelukkig kon ik in mn eigen bed gaan slapen, kamer 501. Jippie, ik ben thuis!